Z początkiem XX wieku miasto rosło, w związku z czym pojawiła się potrzeba budowy nowej, większej świątyni. Zabrał się za to ksiądz Bolesław Pieńkowski. Projekt architektoniczny opracował znany z licznych realizacji w Wielkopolsce Tomasz Pajzderski, nad budową czuwał inż. Hugon Kuder (projektant kościołów m.in. w Warszawie i Siewierzu).
Świątynię wznoszono w latach 1904-1913. Powstał obiekt o imponujących rozmiarach: nawa główna ma 68 m długości i 24 szerokości. Kopuła nad transeptem sięga 51 m, wieże wymurowano do wysokości 39. Trójnawową bazylikę zbudowano z cegły, na planie krzyża łacińskiego. Od frontu znajdują się dwie wieże na planie kwadratu, wzrok przyciąga jednak ośmioboczna rotunda z kopułą nad przecięciem naw. Stylistycznie świątynia nawiązuje do sztuki romańskiej (charakterystyczne portale), choć nie brakuje elementów gotyckich, jak np. maswerki.
Wewnątrz kościoła, po obu stronach nawy głównej, zbudowano empory. Polichromię wykonał profesor Maciej Makarewicz. Jako że budowę świątyni wspierali górnicy z Towarzystwa Górniczo-Przemysłowego „Saturn”, nie mogło zabraknąć kaplicy św. Barbary; nad nią umieszczono balkon z kroksztynami zakończonymi głowami górników w czapkach. Wiele elementów wyposażenia przejęto ze starej świątyni. Szczególnie cenne są: barokowy prospekt organowy z 1636 roku, wieżyczkowa monstrancja z XVI wieku, krucyfiks z 1610 roku czy barokowy nagrobek Fryderyka Paczka. Wyjątkowym zabytkiem jest chrzcielnica wykonana z XVII-wiecznego tamburu bojowego.
W świątyni oddaje się szczególną cześć cudownemu wizerunkowi Matki Bożej Pocieszenia. Od 2000 roku kościół gości wykonawców i publiczność Ogólnopolskiego Festiwalu Ave Maria
