Wyszukiwarka
Liczba elementów: 12
Fontanna przy Długiej
Wycieczki: Spacerem po Raciborzu
Racibórz położony jest na południu województwa śląskiego, tuż przy granicy z Republiką Czeską. Miasto na dwie części dzieli rzeka Odra. Dzieje Raciborza sięgają początków państwa polskiego. Już w okresie plemiennym funkcjonowało nad Odrą grodzisko plemienia Golęszyców; później drewniano-ziemna warownia stała się ważnym grodem na pograniczu polsko-czeskim. Pierwsza wzmianka o tym grodzie pochodzi z 1108 roku. Z kroniki Galla Anonima dowiadujemy się, że osada o nazwie Ratibor została wówczas odbita z rąk Morawian przez wojów księcia Bolesława Krzywoustego. Za Piastów Racibórz rósł w siłę i dostatek - rządzili tu przez mniej więcej 150 lat. W drugiej połowie XII wieku stał się stolicą osobnego księstwa, a to za sprawą Mieszka zwanego Laskonogim (Plątonogim). Potem Raciborzowi wielce przysłużył się mało znany syn Mieszka, Kazimierz. Wzorem księcia Henryka Brodatego zaczął on sprowadzać na swoje ziemie osadników z Niemiec i innych krajów zachodnich. To właśnie za jego panowania, na początku XIII wieku lokowano Racibórz na prawie flamandzkim. Przybyli do niego przedsiębiorczy osadnicy z odległej Flandrii i Walonii. Miasto ukształtowało się na lewym brzegu Odry. Mimo wielu dziejowych kataklizmów, do dziś zachował się charakterystyczny, średniowieczny układ urbanistyczny Raciborza, z prostokątnym rynkiem w centrum oraz siecią ulic wychodzących z jego narożników, tworzących typową szachownicę. Przez stulecia miasto było otoczone solidnymi murami i fosą. Najokazalszą pozostałością po nich jest baszta, zwana Więzienną, z renesansową attyką; do wieży przylegają fragmenty murów. W 1945 roku zabudowa centrum Raciborza została zniszczona w 85 procentach. Miasto odbudowano, nadając kamienicom - w większości - wygląd nawiązujący do małopolskiego budownictwa renesansowego o barokowego. Takie budowle dominują chociażby w Rynku. Zawieruchę wojenną przetrwała natomiast nietknięta barokowa kolumna maryjna, stojąca na środku placu rynkowego. W bezpośrednim sąsiedztwie rynku znajdują się dwie ważne świątynie. Pierwsza, kościół św. Jakuba, którego historia łączy się z podaniem o najstarszym polskim zdaniu. Druga zaś gotycka fara to kościół pod wezwaniem Wniebowzięcia Najświętszej Maryi Panny, którego początki sięgają aż 1205 roku.
więcej >>
Plac Dominikański
Wycieczki: Spacerem po Raciborzu
Racibórz położony jest na południu województwa śląskiego, tuż przy granicy z Republiką Czeską. Miasto na dwie części dzieli rzeka Odra. Dzieje Raciborza sięgają początków państwa polskiego. Już w okresie plemiennym funkcjonowało nad Odrą grodzisko plemienia Golęszyców; później drewniano-ziemna warownia stała się ważnym grodem na pograniczu polsko-czeskim. Pierwsza wzmianka o tym grodzie pochodzi z 1108 roku. Z kroniki Galla Anonima dowiadujemy się, że osada o nazwie Ratibor została wówczas odbita z rąk Morawian przez wojów księcia Bolesława Krzywoustego. Za Piastów Racibórz rósł w siłę i dostatek - rządzili tu przez mniej więcej 150 lat. W drugiej połowie XII wieku stał się stolicą osobnego księstwa, a to za sprawą Mieszka zwanego Laskonogim (Plątonogim). Potem Raciborzowi wielce przysłużył się mało znany syn Mieszka, Kazimierz. Wzorem księcia Henryka Brodatego zaczął on sprowadzać na swoje ziemie osadników z Niemiec i innych krajów zachodnich. To właśnie za jego panowania, na początku XIII wieku lokowano Racibórz na prawie flamandzkim. Przybyli do niego przedsiębiorczy osadnicy z odległej Flandrii i Walonii. Miasto ukształtowało się na lewym brzegu Odry. Mimo wielu dziejowych kataklizmów, do dziś zachował się charakterystyczny, średniowieczny układ urbanistyczny Raciborza, z prostokątnym rynkiem w centrum oraz siecią ulic wychodzących z jego narożników, tworzących typową szachownicę. Przez stulecia miasto było otoczone solidnymi murami i fosą. Najokazalszą pozostałością po nich jest baszta, zwana Więzienną, z renesansową attyką; do wieży przylegają fragmenty murów. W 1945 roku zabudowa centrum Raciborza została zniszczona w 85 procentach. Miasto odbudowano, nadając kamienicom - w większości - wygląd nawiązujący do małopolskiego budownictwa renesansowego o barokowego. Takie budowle dominują chociażby w Rynku. Zawieruchę wojenną przetrwała natomiast nietknięta barokowa kolumna maryjna, stojąca na środku placu rynkowego. W bezpośrednim sąsiedztwie rynku znajdują się dwie ważne świątynie. Pierwsza, kościół św. Jakuba, którego historia łączy się z podaniem o najstarszym polskim zdaniu. Druga zaś gotycka fara to kościół pod wezwaniem Wniebowzięcia Najświętszej Maryi Panny, którego początki sięgają aż 1205 roku.
więcej >>
Rynek
Wycieczki: Spacerem po Raciborzu
Racibórz położony jest na południu województwa śląskiego, tuż przy granicy z Republiką Czeską. Miasto na dwie części dzieli rzeka Odra. Dzieje Raciborza sięgają początków państwa polskiego. Już w okresie plemiennym funkcjonowało nad Odrą grodzisko plemienia Golęszyców; później drewniano-ziemna warownia stała się ważnym grodem na pograniczu polsko-czeskim. Pierwsza wzmianka o tym grodzie pochodzi z 1108 roku. Z kroniki Galla Anonima dowiadujemy się, że osada o nazwie Ratibor została wówczas odbita z rąk Morawian przez wojów księcia Bolesława Krzywoustego. Za Piastów Racibórz rósł w siłę i dostatek - rządzili tu przez mniej więcej 150 lat. W drugiej połowie XII wieku stał się stolicą osobnego księstwa, a to za sprawą Mieszka zwanego Laskonogim (Plątonogim). Potem Raciborzowi wielce przysłużył się mało znany syn Mieszka, Kazimierz. Wzorem księcia Henryka Brodatego zaczął on sprowadzać na swoje ziemie osadników z Niemiec i innych krajów zachodnich. To właśnie za jego panowania, na początku XIII wieku lokowano Racibórz na prawie flamandzkim. Przybyli do niego przedsiębiorczy osadnicy z odległej Flandrii i Walonii. Miasto ukształtowało się na lewym brzegu Odry. Mimo wielu dziejowych kataklizmów, do dziś zachował się charakterystyczny, średniowieczny układ urbanistyczny Raciborza, z prostokątnym rynkiem w centrum oraz siecią ulic wychodzących z jego narożników, tworzących typową szachownicę. Przez stulecia miasto było otoczone solidnymi murami i fosą. Najokazalszą pozostałością po nich jest baszta, zwana Więzienną, z renesansową attyką; do wieży przylegają fragmenty murów. W 1945 roku zabudowa centrum Raciborza została zniszczona w 85 procentach. Miasto odbudowano, nadając kamienicom - w większości - wygląd nawiązujący do małopolskiego budownictwa renesansowego o barokowego. Takie budowle dominują chociażby w Rynku. Zawieruchę wojenną przetrwała natomiast nietknięta barokowa kolumna maryjna, stojąca na środku placu rynkowego. W bezpośrednim sąsiedztwie rynku znajdują się dwie ważne świątynie. Pierwsza, kościół św. Jakuba, którego historia łączy się z podaniem o najstarszym polskim zdaniu. Druga zaś gotycka fara to kościół pod wezwaniem Wniebowzięcia Najświętszej Maryi Panny, którego początki sięgają aż 1205 roku.
więcej >>
Ul. A.Mickiewicz
Wycieczki: Spacerem po Raciborzu
Racibórz położony jest na południu województwa śląskiego, tuż przy granicy z Republiką Czeską. Miasto na dwie części dzieli rzeka Odra. Dzieje Raciborza sięgają początków państwa polskiego. Już w okresie plemiennym funkcjonowało nad Odrą grodzisko plemienia Golęszyców; później drewniano-ziemna warownia stała się ważnym grodem na pograniczu polsko-czeskim. Pierwsza wzmianka o tym grodzie pochodzi z 1108 roku. Z kroniki Galla Anonima dowiadujemy się, że osada o nazwie Ratibor została wówczas odbita z rąk Morawian przez wojów księcia Bolesława Krzywoustego. Za Piastów Racibórz rósł w siłę i dostatek - rządzili tu przez mniej więcej 150 lat. W drugiej połowie XII wieku stał się stolicą osobnego księstwa, a to za sprawą Mieszka zwanego Laskonogim (Plątonogim). Potem Raciborzowi wielce przysłużył się mało znany syn Mieszka, Kazimierz. Wzorem księcia Henryka Brodatego zaczął on sprowadzać na swoje ziemie osadników z Niemiec i innych krajów zachodnich. To właśnie za jego panowania, na początku XIII wieku lokowano Racibórz na prawie flamandzkim. Przybyli do niego przedsiębiorczy osadnicy z odległej Flandrii i Walonii. Miasto ukształtowało się na lewym brzegu Odry. Mimo wielu dziejowych kataklizmów, do dziś zachował się charakterystyczny, średniowieczny układ urbanistyczny Raciborza, z prostokątnym rynkiem w centrum oraz siecią ulic wychodzących z jego narożników, tworzących typową szachownicę. Przez stulecia miasto było otoczone solidnymi murami i fosą. Najokazalszą pozostałością po nich jest baszta, zwana Więzienną, z renesansową attyką; do wieży przylegają fragmenty murów. W 1945 roku zabudowa centrum Raciborza została zniszczona w 85 procentach. Miasto odbudowano, nadając kamienicom - w większości - wygląd nawiązujący do małopolskiego budownictwa renesansowego o barokowego. Takie budowle dominują chociażby w Rynku. Zawieruchę wojenną przetrwała natomiast nietknięta barokowa kolumna maryjna, stojąca na środku placu rynkowego. W bezpośrednim sąsiedztwie rynku znajdują się dwie ważne świątynie. Pierwsza, kościół św. Jakuba, którego historia łączy się z podaniem o najstarszym polskim zdaniu. Druga zaś gotycka fara to kościół pod wezwaniem Wniebowzięcia Najświętszej Maryi Panny, którego początki sięgają aż 1205 roku.
więcej >>
Ul. Długa
Wycieczki: Spacerem po Raciborzu
Racibórz położony jest na południu województwa śląskiego, tuż przy granicy z Republiką Czeską. Miasto na dwie części dzieli rzeka Odra. Dzieje Raciborza sięgają początków państwa polskiego. Już w okresie plemiennym funkcjonowało nad Odrą grodzisko plemienia Golęszyców; później drewniano-ziemna warownia stała się ważnym grodem na pograniczu polsko-czeskim. Pierwsza wzmianka o tym grodzie pochodzi z 1108 roku. Z kroniki Galla Anonima dowiadujemy się, że osada o nazwie Ratibor została wówczas odbita z rąk Morawian przez wojów księcia Bolesława Krzywoustego. Za Piastów Racibórz rósł w siłę i dostatek - rządzili tu przez mniej więcej 150 lat. W drugiej połowie XII wieku stał się stolicą osobnego księstwa, a to za sprawą Mieszka zwanego Laskonogim (Plątonogim). Potem Raciborzowi wielce przysłużył się mało znany syn Mieszka, Kazimierz. Wzorem księcia Henryka Brodatego zaczął on sprowadzać na swoje ziemie osadników z Niemiec i innych krajów zachodnich. To właśnie za jego panowania, na początku XIII wieku lokowano Racibórz na prawie flamandzkim. Przybyli do niego przedsiębiorczy osadnicy z odległej Flandrii i Walonii. Miasto ukształtowało się na lewym brzegu Odry. Mimo wielu dziejowych kataklizmów, do dziś zachował się charakterystyczny, średniowieczny układ urbanistyczny Raciborza, z prostokątnym rynkiem w centrum oraz siecią ulic wychodzących z jego narożników, tworzących typową szachownicę. Przez stulecia miasto było otoczone solidnymi murami i fosą. Najokazalszą pozostałością po nich jest baszta, zwana Więzienną, z renesansową attyką; do wieży przylegają fragmenty murów. W 1945 roku zabudowa centrum Raciborza została zniszczona w 85 procentach. Miasto odbudowano, nadając kamienicom - w większości - wygląd nawiązujący do małopolskiego budownictwa renesansowego o barokowego. Takie budowle dominują chociażby w Rynku. Zawieruchę wojenną przetrwała natomiast nietknięta barokowa kolumna maryjna, stojąca na środku placu rynkowego. W bezpośrednim sąsiedztwie rynku znajdują się dwie ważne świątynie. Pierwsza, kościół św. Jakuba, którego historia łączy się z podaniem o najstarszym polskim zdaniu. Druga zaś gotycka fara to kościół pod wezwaniem Wniebowzięcia Najświętszej Maryi Panny, którego początki sięgają aż 1205 roku.
więcej >>
Ul. Długa
Wycieczki: Spacerem po Raciborzu
Racibórz położony jest na południu województwa śląskiego, tuż przy granicy z Republiką Czeską. Miasto na dwie części dzieli rzeka Odra. Dzieje Raciborza sięgają początków państwa polskiego. Już w okresie plemiennym funkcjonowało nad Odrą grodzisko plemienia Golęszyców; później drewniano-ziemna warownia stała się ważnym grodem na pograniczu polsko-czeskim. Pierwsza wzmianka o tym grodzie pochodzi z 1108 roku. Z kroniki Galla Anonima dowiadujemy się, że osada o nazwie Ratibor została wówczas odbita z rąk Morawian przez wojów księcia Bolesława Krzywoustego. Za Piastów Racibórz rósł w siłę i dostatek - rządzili tu przez mniej więcej 150 lat. W drugiej połowie XII wieku stał się stolicą osobnego księstwa, a to za sprawą Mieszka zwanego Laskonogim (Plątonogim). Potem Raciborzowi wielce przysłużył się mało znany syn Mieszka, Kazimierz. Wzorem księcia Henryka Brodatego zaczął on sprowadzać na swoje ziemie osadników z Niemiec i innych krajów zachodnich. To właśnie za jego panowania, na początku XIII wieku lokowano Racibórz na prawie flamandzkim. Przybyli do niego przedsiębiorczy osadnicy z odległej Flandrii i Walonii. Miasto ukształtowało się na lewym brzegu Odry. Mimo wielu dziejowych kataklizmów, do dziś zachował się charakterystyczny, średniowieczny układ urbanistyczny Raciborza, z prostokątnym rynkiem w centrum oraz siecią ulic wychodzących z jego narożników, tworzących typową szachownicę. Przez stulecia miasto było otoczone solidnymi murami i fosą. Najokazalszą pozostałością po nich jest baszta, zwana Więzienną, z renesansową attyką; do wieży przylegają fragmenty murów. W 1945 roku zabudowa centrum Raciborza została zniszczona w 85 procentach. Miasto odbudowano, nadając kamienicom - w większości - wygląd nawiązujący do małopolskiego budownictwa renesansowego o barokowego. Takie budowle dominują chociażby w Rynku. Zawieruchę wojenną przetrwała natomiast nietknięta barokowa kolumna maryjna, stojąca na środku placu rynkowego. W bezpośrednim sąsiedztwie rynku znajdują się dwie ważne świątynie. Pierwsza, kościół św. Jakuba, którego historia łączy się z podaniem o najstarszym polskim zdaniu. Druga zaś gotycka fara to kościół pod wezwaniem Wniebowzięcia Najświętszej Maryi Panny, którego początki sięgają aż 1205 roku.
więcej >>
Ul. Wojska Polskiego
Wycieczki: Spacerem po Raciborzu
Racibórz położony jest na południu województwa śląskiego, tuż przy granicy z Republiką Czeską. Miasto na dwie części dzieli rzeka Odra. Dzieje Raciborza sięgają początków państwa polskiego. Już w okresie plemiennym funkcjonowało nad Odrą grodzisko plemienia Golęszyców; później drewniano-ziemna warownia stała się ważnym grodem na pograniczu polsko-czeskim. Pierwsza wzmianka o tym grodzie pochodzi z 1108 roku. Z kroniki Galla Anonima dowiadujemy się, że osada o nazwie Ratibor została wówczas odbita z rąk Morawian przez wojów księcia Bolesława Krzywoustego. Za Piastów Racibórz rósł w siłę i dostatek - rządzili tu przez mniej więcej 150 lat. W drugiej połowie XII wieku stał się stolicą osobnego księstwa, a to za sprawą Mieszka zwanego Laskonogim (Plątonogim). Potem Raciborzowi wielce przysłużył się mało znany syn Mieszka, Kazimierz. Wzorem księcia Henryka Brodatego zaczął on sprowadzać na swoje ziemie osadników z Niemiec i innych krajów zachodnich. To właśnie za jego panowania, na początku XIII wieku lokowano Racibórz na prawie flamandzkim. Przybyli do niego przedsiębiorczy osadnicy z odległej Flandrii i Walonii. Miasto ukształtowało się na lewym brzegu Odry. Mimo wielu dziejowych kataklizmów, do dziś zachował się charakterystyczny, średniowieczny układ urbanistyczny Raciborza, z prostokątnym rynkiem w centrum oraz siecią ulic wychodzących z jego narożników, tworzących typową szachownicę. Przez stulecia miasto było otoczone solidnymi murami i fosą. Najokazalszą pozostałością po nich jest baszta, zwana Więzienną, z renesansową attyką; do wieży przylegają fragmenty murów. W 1945 roku zabudowa centrum Raciborza została zniszczona w 85 procentach. Miasto odbudowano, nadając kamienicom - w większości - wygląd nawiązujący do małopolskiego budownictwa renesansowego o barokowego. Takie budowle dominują chociażby w Rynku. Zawieruchę wojenną przetrwała natomiast nietknięta barokowa kolumna maryjna, stojąca na środku placu rynkowego. W bezpośrednim sąsiedztwie rynku znajdują się dwie ważne świątynie. Pierwsza, kościół św. Jakuba, którego historia łączy się z podaniem o najstarszym polskim zdaniu. Druga zaś gotycka fara to kościół pod wezwaniem Wniebowzięcia Najświętszej Maryi Panny, którego początki sięgają aż 1205 roku.
więcej >>
Zamek
Wycieczki: Zamki i palace ziemi raciborskiej i rybnickiej, Zamek w Łubowicach
Łubowice (z niem. Lubowitz) są niewielką wioską, leżącą na północ od Raciborza. Uroku miejscowości dodaje leniwie zazwyczaj płynąca nieopodal Odra. Archeolodzy odkryli tutaj bogate pozostałości grodu kultury łużyckiej, z IX–VII w. przed Chrystusem. Jednak w historii Śląska zapisały się Łubowice z innego powodu. Miejscowość obierały za swoją siedzibę znaczące rody szlachty śląskiej, a pod koniec XVIII wieku przybyli tutaj Eichendorffowie. I właśnie w ich pałacu, w roku 1788, urodził się Józef von Eichendorff, który po latach wyrósł na popularnego niemieckiego poetę, porównywanego z samym Goethem. W czasach dzieciństwa poety rodzina Eichendorffów była także właścicielem zamku w Toszku. Mimo późniejszej wędrówki: związków z Raciborzem, Wrocławiem, wreszcie z Nysą, poeta nie krył sentymentu do krainy dzieciństwa. „Pałac stoi w purpurze Przedwieczornych zórz Jakby tam muzyk stary Rozpiął marzenia snów.” Pałac wywierał wielkie wrażenie, szczególnie po przebudowie z roku 1858. Ówczesny właściciel, książę von Ratibor, nadał mu modny, neogotycki wygląd. Takim znany jest z licznych pocztówek. Zdewastowany w 1945 roku, w następnych latach popadł w ruinę. Urok miejsca podkreślał piękny park. Poeta wspominał: „Długie aleje ze ścianami równo przystrzyżonych, wysokich drzew, rozbiegają się we wszystkich kierunkach, pomiędzy nimi zaś rozpościerają się wielkie rabaty kwiatowe. Wśród tego szemrzą cicho fontanny, a chmury przepływają wysoko ponad cienistymi alejami”. Dziś możemy się romantycznie zadumać wśród ruin pałacu, pod rozłożystymi drzewami, podczas spaceru grabową Zajęczą Aleją. W Łubowicach działa Górnośląskie Centrum Kultury i Spotkań im. Eichendorffa oraz izba pamiątkowa.
więcej >>
Zamek
Wycieczki: Zamek w Łubowicach
Łubowice (z niem. Lubowitz) są niewielką wioską, leżącą na północ od Raciborza. Uroku miejscowości dodaje leniwie zazwyczaj płynąca nieopodal Odra. Archeolodzy odkryli tutaj bogate pozostałości grodu kultury łużyckiej, z IX–VII w. przed Chrystusem. Jednak w historii Śląska zapisały się Łubowice z innego powodu. Miejscowość obierały za swoją siedzibę znaczące rody szlachty śląskiej, a pod koniec XVIII wieku przybyli tutaj Eichendorffowie. I właśnie w ich pałacu, w roku 1788, urodził się Józef von Eichendorff, który po latach wyrósł na popularnego niemieckiego poetę, porównywanego z samym Goethem. W czasach dzieciństwa poety rodzina Eichendorffów była także właścicielem zamku w Toszku. Mimo późniejszej wędrówki: związków z Raciborzem, Wrocławiem, wreszcie z Nysą, poeta nie krył sentymentu do krainy dzieciństwa. „Pałac stoi w purpurze Przedwieczornych zórz Jakby tam muzyk stary Rozpiął marzenia snów.” Pałac wywierał wielkie wrażenie, szczególnie po przebudowie z roku 1858. Ówczesny właściciel, książę von Ratibor, nadał mu modny, neogotycki wygląd. Takim znany jest z licznych pocztówek. Zdewastowany w 1945 roku, w następnych latach popadł w ruinę. Urok miejsca podkreślał piękny park. Poeta wspominał: „Długie aleje ze ścianami równo przystrzyżonych, wysokich drzew, rozbiegają się we wszystkich kierunkach, pomiędzy nimi zaś rozpościerają się wielkie rabaty kwiatowe. Wśród tego szemrzą cicho fontanny, a chmury przepływają wysoko ponad cienistymi alejami”. Dziś możemy się romantycznie zadumać wśród ruin pałacu, pod rozłożystymi drzewami, podczas spaceru grabową Zajęczą Aleją. W Łubowicach działa Górnośląskie Centrum Kultury i Spotkań im. Eichendorffa oraz izba pamiątkowa.
więcej >>
Zamek
Wycieczki: Zamki i palace ziemi raciborskiej i rybnickiej, Zamek w Łubowicach
Łubowice (z niem. Lubowitz) są niewielką wioską, leżącą na północ od Raciborza. Uroku miejscowości dodaje leniwie zazwyczaj płynąca nieopodal Odra. Archeolodzy odkryli tutaj bogate pozostałości grodu kultury łużyckiej, z IX–VII w. przed Chrystusem. Jednak w historii Śląska zapisały się Łubowice z innego powodu. Miejscowość obierały za swoją siedzibę znaczące rody szlachty śląskiej, a pod koniec XVIII wieku przybyli tutaj Eichendorffowie. I właśnie w ich pałacu, w roku 1788, urodził się Józef von Eichendorff, który po latach wyrósł na popularnego niemieckiego poetę, porównywanego z samym Goethem. W czasach dzieciństwa poety rodzina Eichendorffów była także właścicielem zamku w Toszku. Mimo późniejszej wędrówki: związków z Raciborzem, Wrocławiem, wreszcie z Nysą, poeta nie krył sentymentu do krainy dzieciństwa. „Pałac stoi w purpurze Przedwieczornych zórz Jakby tam muzyk stary Rozpiął marzenia snów.” Pałac wywierał wielkie wrażenie, szczególnie po przebudowie z roku 1858. Ówczesny właściciel, książę von Ratibor, nadał mu modny, neogotycki wygląd. Takim znany jest z licznych pocztówek. Zdewastowany w 1945 roku, w następnych latach popadł w ruinę. Urok miejsca podkreślał piękny park. Poeta wspominał: „Długie aleje ze ścianami równo przystrzyżonych, wysokich drzew, rozbiegają się we wszystkich kierunkach, pomiędzy nimi zaś rozpościerają się wielkie rabaty kwiatowe. Wśród tego szemrzą cicho fontanny, a chmury przepływają wysoko ponad cienistymi alejami”. Dziś możemy się romantycznie zadumać wśród ruin pałacu, pod rozłożystymi drzewami, podczas spaceru grabową Zajęczą Aleją. W Łubowicach działa Górnośląskie Centrum Kultury i Spotkań im. Eichendorffa oraz izba pamiątkowa.
więcej >>
Zamek
Wycieczki: Zamek w Łubowicach
Łubowice (z niem. Lubowitz) są niewielką wioską, leżącą na północ od Raciborza. Uroku miejscowości dodaje leniwie zazwyczaj płynąca nieopodal Odra. Archeolodzy odkryli tutaj bogate pozostałości grodu kultury łużyckiej, z IX–VII w. przed Chrystusem. Jednak w historii Śląska zapisały się Łubowice z innego powodu. Miejscowość obierały za swoją siedzibę znaczące rody szlachty śląskiej, a pod koniec XVIII wieku przybyli tutaj Eichendorffowie. I właśnie w ich pałacu, w roku 1788, urodził się Józef von Eichendorff, który po latach wyrósł na popularnego niemieckiego poetę, porównywanego z samym Goethem. W czasach dzieciństwa poety rodzina Eichendorffów była także właścicielem zamku w Toszku. Mimo późniejszej wędrówki: związków z Raciborzem, Wrocławiem, wreszcie z Nysą, poeta nie krył sentymentu do krainy dzieciństwa. „Pałac stoi w purpurze Przedwieczornych zórz Jakby tam muzyk stary Rozpiął marzenia snów.” Pałac wywierał wielkie wrażenie, szczególnie po przebudowie z roku 1858. Ówczesny właściciel, książę von Ratibor, nadał mu modny, neogotycki wygląd. Takim znany jest z licznych pocztówek. Zdewastowany w 1945 roku, w następnych latach popadł w ruinę. Urok miejsca podkreślał piękny park. Poeta wspominał: „Długie aleje ze ścianami równo przystrzyżonych, wysokich drzew, rozbiegają się we wszystkich kierunkach, pomiędzy nimi zaś rozpościerają się wielkie rabaty kwiatowe. Wśród tego szemrzą cicho fontanny, a chmury przepływają wysoko ponad cienistymi alejami”. Dziś możemy się romantycznie zadumać wśród ruin pałacu, pod rozłożystymi drzewami, podczas spaceru grabową Zajęczą Aleją. W Łubowicach działa Górnośląskie Centrum Kultury i Spotkań im. Eichendorffa oraz izba pamiątkowa.
więcej >>
Zamek
Wycieczki: Zamek w Łubowicach
Łubowice (z niem. Lubowitz) są niewielką wioską, leżącą na północ od Raciborza. Uroku miejscowości dodaje leniwie zazwyczaj płynąca nieopodal Odra. Archeolodzy odkryli tutaj bogate pozostałości grodu kultury łużyckiej, z IX–VII w. przed Chrystusem. Jednak w historii Śląska zapisały się Łubowice z innego powodu. Miejscowość obierały za swoją siedzibę znaczące rody szlachty śląskiej, a pod koniec XVIII wieku przybyli tutaj Eichendorffowie. I właśnie w ich pałacu, w roku 1788, urodził się Józef von Eichendorff, który po latach wyrósł na popularnego niemieckiego poetę, porównywanego z samym Goethem. W czasach dzieciństwa poety rodzina Eichendorffów była także właścicielem zamku w Toszku. Mimo późniejszej wędrówki: związków z Raciborzem, Wrocławiem, wreszcie z Nysą, poeta nie krył sentymentu do krainy dzieciństwa. „Pałac stoi w purpurze Przedwieczornych zórz Jakby tam muzyk stary Rozpiął marzenia snów.” Pałac wywierał wielkie wrażenie, szczególnie po przebudowie z roku 1858. Ówczesny właściciel, książę von Ratibor, nadał mu modny, neogotycki wygląd. Takim znany jest z licznych pocztówek. Zdewastowany w 1945 roku, w następnych latach popadł w ruinę. Urok miejsca podkreślał piękny park. Poeta wspominał: „Długie aleje ze ścianami równo przystrzyżonych, wysokich drzew, rozbiegają się we wszystkich kierunkach, pomiędzy nimi zaś rozpościerają się wielkie rabaty kwiatowe. Wśród tego szemrzą cicho fontanny, a chmury przepływają wysoko ponad cienistymi alejami”. Dziś możemy się romantycznie zadumać wśród ruin pałacu, pod rozłożystymi drzewami, podczas spaceru grabową Zajęczą Aleją. W Łubowicach działa Górnośląskie Centrum Kultury i Spotkań im. Eichendorffa oraz izba pamiątkowa.
więcej >>
Obiekty i miejsca
Trasy
Wirtualne wycieczki
Panoramy
Wydarzenia
Aktualności
Galerie
Artykuły
Podserwisy
Audiowycieczki
Informacje
Potrawy
Organizatorzy
Użytkownicy
Planer podróży Planer podróży 0
    Przejdź do planera Dodaj pierwszy punkt do planera